تا با تو آرمیده ام از خود رمیده ام

منت خدای را که چه خوش آرمیده ام

روی تظلم من و خاک سرای تو

دست تطاول تو و جیب دریده ام

در اشک من به چشم حقارت نظر مکن

کاین لعل را به خون جگر پروریده ام

زان پا نهاده ام به سر آهوی حرم

کز تیر چشم مست تو در خون تپیده ام

گو عالمی به مهر تو از من برند دل

زیرا که من دل از همه عالم بریده ام

هر موی من شکسته شد از بار خستگی

از بس به سنگلاخ محبت دویده ام

آن بقاست زهر فنا در مذاق من

تا شربت فراق بتان را چشیده ام

کیفیت شراب لبت را ز من مپرس

کاین نشه را شنیده ام اما ندیده ام

گر بر ندارم از سر زلف تو دست شوق

عیبم مکن که تازه به دولت رسیده ام

آهی کشم به یاد بناگوش او ز دل

هر نیمه شب که طالب صبح دمیده ام

افتادم از زبان که به دادم رسید دوست

رنجی کشیده ام که به گنجی رسیده ام

طفلی به تیر غمزه دلم را به خون کشید

کز تیر وی کمان فلک را کشیده ام

تا گوش من شنیده فروغی نوای عشق

باور مکن که پند کسی را شنیده ام